Ποδηλατικός Απολογισμός

Με το τέλος του 2008, πολλοί από εμάς θα κάνουμε τον ... απολογισμό της χρονιάς. Ο ποδηλατικός απολογισμός της χρονιάς, θα πρέπει μάλλον να θωρηθεί θετικός. Ίσως όχι εντυπωσιακά θετικός, αλλά πάντως ... με θετική τάση!

Φίλοι και γνωστοί μου λένε συχνά ότι τους τελευταίους μήνες βλέπουν πολλά περισσότερα ποδήλατα στους δρόμους, σε σχέση με παλιότερα. Τους έχει κάνει εντύπωση αυτό, και όταν το συνδυάζουν με τη "διαφήμιση" που τους κάνω εγώ στις συζητήσεις μας, συνειδητοποιούν ότι δεν πρόκειται για ατομική μου τρέλα, αλλά για ένα γενικότερο ρεύμα που σιγά-σιγά δημιουργείται. 

Μακάρι το 2009 η τάση αυτή να συνεχιστεί και να αποδειχτεί ότι δεν πρόκειται για τρέλα ή για μόδα, αλλά για μια τάση πο δημιουργείται από την ανάγκη αναζήτησης εναλλακτικών λύσεων στο τεράστιο πρόβλημα της μετακίνησης μέσα στον αστικό ιστό. Αυτό είναι το σημαντικότερο και αυτό για το οποίο όλοι εμείς οι ποδηλάτες πρέπει να δώσουμε τη μάχη το 2009. Να πείσουμε δηλαδή ότι η αύξηση των πωλήσεων ποδηλάτων δεν είναι ούτε μόδα, ούτε τρέλα. Είναι ένα διογκούμενο ρεύμα το οποίο θα μπορέσει να δημιουργήσει την απαραίτητη πίεση προς όσους παίρνουν τις αποφάσεις σε αυτόν τον τόπο και να τους κάνει να καταλάβουν πως δεν αρκούν οι υποσχέσεις και τα προεκλογικά πυροτεχνήματα, αλλά χρειάζονται ενέργειες που θα διεκολύνουν τη διόγκωση αυτού του ρεύματος και θα επιτρέψουν την ανάπτυξη αυτής της εναλλακτικής μορφής μετακίνησης που τόσο έχουν ανάγκη οι μεγαλουπόλεις και κυρίως η Αθήνα.  

Ταυτόχρονα, οι ποδηλάτες πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στις ενέργειές μας. Δεν πρέπει να καταντήσουμε γραφικοί. Δεν πρέπει η προσπάθειά μας να ακουστούμε και να φανούμε, να μας οδηγήσει σε ακρότητες και σε περιθωριακές συμπεριφορές. Διεκδικούμε τη θέση μας και τα διακαιώματά μας στο δρόμο. Δεν διεκδικούμε τον αποκλεισμό ή τον εξοστρακισμό άλλων τρόπων μετακίνησης. Δεν γινόμαστε εχθρικοί προς τα ΙΧ. Απλώς δείχνουμε με τη στάση μας ότι αξιώνουμε σεβασμό στα διακιώματά μας και ότι δεν υπάρχει κάποιος χρήστης του δρόμου που να έχει περισσότερα διακιώματα από κάποιον άλλο.

Ας έχουμε αυτά στο μυαλό μας όταν κινούμαστε στους δρόμους και θέλω να πιστεύω ότι το 2009 θα είναι μια ακόμα καλύτερη (αν μη τι άλλο - ποδηλατικά) χρονιά!

Χρόνια πολλά σε όλους!

Βαρκελώνη

Μια επίσκεψη στη Βαρκελώνη, για επαγγελματικούς λόγους, με έκανε - για άλλη μια φορά - να μελαγχολήσω για την ποδηλατική πραγματικότητα στην Αθήνα. Ή μάλλον, για να το θέσω καλύτερα, για την πιθανότητα να εξελιχθεί η Αθήνα σε στοιχειωδώς βιώσιμη πόλη. 

Ακούω ήδη τις αντιδράσεις: "Μην είσαι υπερβολικός", "μπορεί να έχουμε κάποια προβλήματα με την κυκλοφορία, αλλά έχουμε και πολλά καλά", "σιγά πια, τους είδαμε και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους" και άλλα τέτοια... Δεν θέλω να επεκτεθώ ή να πλατειάσω, οπότε δε θα σταθώ σε γενικόλογες συγκρίσεις. Θα εστιάσω όμως στην αστική μετακίνηση, στην ελευθερία κίνησης (και έκφρασης κατ' επέκταση), στην προστασία του περιβάλλοντος, στο σεβασμό των δικαιωμάτων αλλά και την τήρηση των υποχρεώσεων του κάθε πολίτη μιας οργανωμένης Ευρωπαϊκής πόλης. 

Η Βαρκελώνη έχει 1.5 εκκατομύριο κατοίκους μέσα στην πόλη και συνολικά 4 εκατομμύρια στην ευρύτερη (μητροπολιτική) περιοχή. Αρκετά παρόμοιο μέγεθος με την Αθήνα δηλαδή. Μου έκανε εντύπωση ότι είδα πολλούς κεντρικούς δρόμους με 3 - 4 λωρίδες ανά κατεύθυνση και με τα δύο ρεύματα να χωρίζονται από πεζοδρόμιο πλάτους 10 - 20 μέτρων! Πάνω σε αυτό υπήρχαν (μαντέψτε) ποδηλατόδρομοι, παρτέρια, παγκάκια κλπ.

Οι κάτοικοι της πόλης, κάθε ηλικίας, φύλου και κοινωνικού στρώματος μετακινούνται (και) με ποδήλατα. Χώροι στάθμευσης ποδηλάτων υπάρχουν παντού. Σε κάθε γωνιά, σε κάθε πεζοδρόμιο. Επιπλέον έχουν ένα σύστημα ενοικίασης κοινόχρηστων ποδηλάτων. Το ονομάζουν bicing και είναι παρόμοιο με το γαλλικό Velib που τόσο συζητήθηκε τον τελευταίο καιρό, ακόμα και στα ελληνικά ΜΜΕ. 

Είδα ανθρώπους με ένδυση δουλειάς γραφείου, νοικοκυρές με ψώνια, φοιτητές, να χρησιμοποιούν τα χαρακτηριστικά κόκκινα bicing ποδήλατα με τα άσπρα φτερά, έχοντας φορτώσει τα πράγματά τους στο μπροστινό καλάθακι, και με το χαμόγελο στα χείλη να μετακινούνται άνετα και χαλαρά. 

Τα αυτοκίνητα στους δρόμους ήταν αρκετά. Περιστασιακά μποτιλιαρίσματα υπήρχαν. Φαντάζομαι όμως ότι αν όλοι αυτοί οι ποδηλάτες χρησιμοποιούσαν τα αυτοκίνητά τους, η κατάσταση θα ήταν σαν την Αθήνα (ή χειρότερη!).

Κανείς δεν κόρναρε σε ποδηλάτη να ξεκινήσει γρήγορα σε φανάρι και να "φύγει από τη μέση" στα (λίγα) σημεία που δεν υπήρχε ποδηλατόδρομος και ξεχωριστό φανάρι για ποδήλατα. Κανείς δεν κορόιδευε τους ποδηλάτες, δεν είδα κανένα βλέμμα "λύπησης" σαν κι αυτά που συχνά αντικρίζω στους δρόμους της Αθήνας από τους απαίδευτους Έλληνες οδηγούς που συνεχίζουν να πιστεύουν ότι είμαστε πάνω σ' ένα ποδήλατο επειδή θέλουμε να κάνουμε οικονομία στη βενζίνη ή επειδή είμαστε "φτωχαδάκια" που δεν έχουμε λεφτά να πάρουμε Μπαντζάι GLX με 86 άτοκες! 

Συνάδελφοι ποδηλάτες:

• Συνεχίστε να ποδηλατείτε. 
  
• Συνεχίστε να διεκδικείτε το δικαίωμα στη μετακίνηση και στη χρήση των δημόσιων δρόμων επί ίσοις όροις με τους άλλους χρήστες του δρόμου, με σεβασμό και με πολιτισμό.
• Διαδώστε την ιδέα. 
• Δείξτε σεβασμό και απαιτείστε σεβασμό.

Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ!

Δεν ξέρω αν θα γίνουμε ποτέ Βαρκελώνη ή Βερολίνο. Ξέρω όμως ότι αξίζει να προσπαθήσουμε!

Κινητό...

Αναρωτιέμαι, η απαγόρευση χρήσης κινητού -που υποτίθεται ότι ισχύει εδώ και αρκετό καιρό - απασχολεί κανέναν; Την εφαρμόζει κανείς; 

Εργάζομαι σε εταιρεία κινητής τηλεφωνίας. Το κινητό τηλέφωνο είναι "προέκταση του χεριού μου" και το χρησιμοποιώ πολλές ώρες κάθε μέρα. Είμαι προσβάσιμος 24 ώρες το 24ώρο σε αυτό. Όμως οι οδηγίες που έχουμε από την εταιρεία είναι σαφείς: "Μην χρησιμοποιείτε το κινητό τηλέφωνο όταν οδηγείτε"! Και οι οδηγίες αυτές είχαν δοθεί πολύ πριν απαγορευτεί η χρήση του με νόμο. Και τις οδηγίες αυτές τις ακολουθώ! Γιατί τις ελάχιστες φορές που δεν τις ακολούθησα, συνέλαβα τον εαυτό μου να μη θυμάται καλά-καλά από ποιους δρόμους πέρασε και πώς βρέθηκε εκεί!

Η οδήγηση  αυτοκινήτου (και οποιουδήποτε άλλου οχήματος) πρέπει να γίνεται με δύο χέρια και με την προσοχή στραμμένη στο δρόμο! 

Η χρήση bluetooth ή car-kit, παρόλο που βελτιώνει πολύ τα πράγματα και παρόλο που είναι νόμιμη, καλό είναι να μειώνεται όσο γίνεται! 

Γιατί τα λέω όλα αυτά σήμερα; Γιατί πριν από λίγο, ένας νεοέλληνας, με απαστράπτον Ford Mondeo (έχω και μέρος της πινακίδας, αλλά δε θα το αναφέρω), κόντεψε να περάσει από πάνω μου (καθώς εγώ ποδηλατούσα), γιατί η προσοχή του και το ένα χέρι του ήταν απασχολημένα με το κινητό του!).  Και θα πέρναγε από πάνω μου (ερχόμενος από πίσω μου) αν δεν προλάβαινα να φύγω πιο δεξιά από την αδιατάρακτη πορεία του, της οποίας την ταχύτητα ουδόλως μείωσε!

Για μια ακόμα φορά: 

Μη μιλάτε στο κινητό όταν οδηγείτε. Κυκλοφορούν πεζοί και ποδήλατα που μπορεί να σας λερώσουν την αμαξάρα με το αίμα τους!

Φώτα!

Με αφορμή ένα (ευτυχώς) ανώδυνο περιστατικό που μου συνέβη σήμερα, θα ήθελα να αναφερθώ στη χρήση των φώτων κατά τη νυχτερινή οδήγηση με ποδήλατο.

Επιστρέφοντας (με το αυτοκίνητο), σήμερα γύρω στις 20:00, βγήκα από ένα δευτερεύοντα δρόμο στη Μεσογείων, λίγο πριν τη γέφυρα Καλατράβα, στον κόμβο με την Κατεχάκη. Σταμάτησα πριν βγω, είδα ένα αυτοκίνητο να έρχεται με σχετικά μικρή ταχύτητα και σε αρκετή απόσταση, υπολόγισα ότι μπορώ να βγω χωρίς να αναγκάσω το άλλο αυτοκίνητο να επιβραδύνει, και... βγήκα! Την ώρα που είχα ήδη βγει στη Μεσογείων, με την άκρη του ματιού μου στην αρχή και από τον καθρέφτη στη συνέχεια, διαπίστωσα με τρόμο ότι ένας συνάδελφος-ποδηλάτης, ανακάστηκε να επιβραδύνει (και μάλλον τρόμαξε και λίγο γιατί άρχισε να χτυπάει το κουδουνάκι του επίμονα)! 

Περιτό να πω ότι ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί! Παρόλο που (τελικά) δεν είχα δημιουργήσει πραγματικό κίνδυνο για το συνάδελφο-ποδηλάτη, και μόνο στην ιδέα μιας τέτοιας πιθανότητας, θύμωσα πολύ με τον εαυτό μου. Τι είχε συμβεί; Ο ποδηλάτης βρισκόταν μπροστά από το αυτοκίνητο που ανέφερα, μερικά μέτρα, αλλά τα δυνατά φώτα του αυτοκινήτου πίσω του, έκαναν τα led του ποδηλάτου του να "εξαφανιστούν". Απλά, δεν τον είδα! Πιθανότατα η κούρασή μου και ο πολύ κακός φωτισμός του δρόμου, να έπαιξαν το ρόλο τους. Αλλά το γεγονός παραμένει ότι ενώ ο ποδηλάτης κινούνταν κανονικά, στη δεξιά πλευρά του δρόμου, με φώτα, κράνος κλπ. εγώ απλά δεν τον είδα και θα μπορούσα να τον έχω θέσει σε κίνδυνο!

Τα διδάγματα:

1. Η κούραση είναι κακή παρέα. Κοιτάξτε δυο και τρεις φορές, για να σιγουρευτείτε!
2. Έχετε πάντα στο μυαλό σας (ως οδηγοί αυτοκινήτου) ότι κυκλοφορούν ποδήλατα! Μπορεί να μην είναι (ακόμα) πολλά, αλλά υπάρχουν! Και αν δεν περιμένεις να τα δεις, είναι πολύ πιθανό να μην τα δεις! (απόδειξη)
3. Σε δρόμους με πολλά αυτοκίνητα, τα φώτα των αυτοκινήτων "μπλέκονται" με τα φώτα των ποδηλάτων, κάνοντας τα τελευταία δυσδιάκριτα

Τελευταίο και (ίσως) πιο σημαντικό δίδαγμα, για μας τους ποδηλάτες: Τα φώτα led (ο πιο συνηθισμένος τύπος φώτων για ποδήλατα) είναι πολύ καλύτερα να είναι ρυθμισμένα να αναβοσβήνουν (και όχι σταθερά αναμμένα). Έτσι ξεχωρίζουν πολύ περισσότερο και γίνονται διακριτά πολύ ευκολότερα! Άλλωστε, ο βασικός τους ρόλος είναι να μας διακρίνουν οι άλλοι και όχι να φωτίζουν το δρόμο μας. Προσωπικά, τα έχω σταθερά αναμμένα μόνο σε ερημικούς, σκοτεινούς δρόμους. Σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις, τα έχω να αναβοσβήνουν. 

Είναι ίσως το μόνο που θα συμβούλευα το συνάδελφο-ποδηλάτη να προσέξει την επόμενη φορά.  Αφού βεβαίως του ζητούσα ΣΥΓΓΝΩΜΗ για την απροσεξία μου (το κάνω από αυτό εδώ το βήμα, μια και δεν πρόλαβα να σταματήσω εκείνη τη στιγμή και να απολογηθώ). 

Καλό δρόμο συνάδελφε και τα φώτα σου να αναβοσβήνουν!

Τα παιδιά ΜΟΥ στο δρόμο

Εντυπώσεις και "μαθήματα" από την πρώτη, σχετική απόπειρα.

Η ποδηλατική παιδεία χτίζεται με συνδυασμό θεωρίας και πράξης! Σήμερα λοιπόν, μετά από τρεις-τέσσερις εβδομάδες θεωρίας, έγινε η πρώτη πρακτική εφαρμογή. Στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία, απρόσμενη θα έλεγα! Τρία ποδήλατα (ο υπογράφων μπαμπάς και τα δυο πιτσιρίκια, 9 1/2 και 7 ετών με τα πρόσφατα αποκτηθέντα MTB που αναφέρθηκαν στο προηγούμενο post) ξεκίνησαν για μια διαδρομή στους δρόμους της πόλης.

Ιδού τα "μαθήματα" και συμπεράσματα:

• Προετοιμασία: Ποτέ δεν είναι αρκετή. Τα παιδιά πρέπει να ακούν συνέχεια ποιοι είναι οι κίνδυνοι, ποια είναι η σωστή συμπεριφορά, ποιοι είναι οι κανόνες, κλπ.

"Μένουμε στη δεξιά πλευρά του δρόμου",
"Ακολουθούμε τα σήματα και τους κανόνες, όπως όλα τα οχήματα",
"Δεν κάνουμε ελιγμούς",
"Κινούμαστε σαν να είμαστε αόρατοι".

Αυτές ήταν οι βασικές οδηγίες που χρησιμοποίησα.

• Επιλογή διαδρομής: Επίπεδη, με λίγη κίνηση, σε ώρα και ημέρα που βολεύει. Επέλεξα μια απόσταση περίπου 2 - 3 km (από το σπίτι μέχρι το πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής του δήμου), Κυριακή απόγευμα. Η επιλογή αποδείχτηκε σωστή, αφού η απόσταση δεν ήταν κουραστική για τα παιδιά, τα αυτοκίνητα στο δρόμο ήταν λίγα, και κανείς από τους οδηγούς που συναντήσαμε, δε φάνηκε να είναι ιδιαίτερα βιαστικός ή ιδιαίτερα εκνευρισμένος!

• Τα παιδιά έδειξαν απρόσμενη ωριμότητα. Ήταν συγκεντρωμένα στο δρόμο, άκουγαν συνεχώς τις οδηγίες και τις τήρησαν κατά γράμμα. Ταυτόχρονα, έδειξαν ενθουσιασμένα και περήφανα από την εμπιστοσύνη που τους έδειξε ο μπαμπάς, βγάζοντας τα στο δρόμο.

• Στα δύσκολα σημεία προτιμήστε να περάσετε πεζοί. Δεν είναι ανάγκη να ρισκάρουμε! Ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα του ποδηλάτη είναι ότι μπορεί να μετατραπεί σε πεζό, μέσα σε 2 δευτερόλεπτα!

• Σε κάποιες (εξαιρετικές) περιπτώσεις, υπάρχει και η λύση της μετακίνησης πάνω στο πεζοδρόμιο. Ειδικά αν αυτό είναι φαρδύ και όχι κατειλημμένο από παράνομα παρκαρισμένα (σπάνιο!). Χρησιμοποιείστε αυτή τη λύση με φειδώ. Δεν είναι αυτός ο βασικός τρόπος μετακίνησης που αναζητούμε! Επιπλέον, θυμηθείτε: οι πεζοί έχουν προτεραιότητα!
  

• Φροντίστε να είστε συνεχώς πίσω από τα παιδιά, κινούμενοι σε μονή σειρά. Σε κάποιες περιπτώσεις (όταν το πλάτος του δρόμου το επιτρέπει) μπορείτε να είστε δίπλα τους, αριστερά τους εννοείται!
  

• Οι οδηγίες πρέπει να είναι απλές και κατανοητές εντολές, δοσμένες ήρεμα, μεγαλόφωνα και έγκαιρα!

• Χρειάζεται σοβαρότητα στη συμπεριφορά. Τα παιδιά πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν πρόκειται για βόλτα στο πάρκο, αλλά για κάτι διαφορετικό. Αλλά δεν χρειάζεται άγχος και φωνές. Πρέπει να είναι - τελικά - μια ευχάριστη διαδικασία. Αλλιώς, θα προτιμήσουν να μην το ξανα-δοκιμάσουν! Επομένως, η ενθάρρυνση, η επιβράβευση και το χαμόγελο, είναι απαραίτητα συστατικά!
  

• Τα παιδιά έχουν την τάση να πηγαίνουν πολύ άκρη δεξιά. Επίσης, αν κινούνται σε δρόμο με αραιά παρκαρισμένα αυτοκίνητα, έχουν την τάση να πηγαίνουν άκρη δεξιά στα κενά, και μετά πρέπει να ξανα-κινηθούν αριστερά, όταν πλησιάσουν στο επόμενο παρκαρισμένο. Αυτό δεν είναι ο ασφαλέστερος τρόπος μετακίνησης, για οποιονδήποτε, πόσο μάλλον για παιδιά. Τα "S-άκια" τρομάζουν τους οδηγούς και τους μπερδεύουν ως προς τις προθέσεις του ποδηλάτη. Προσπαθείτε να εξηγείτε τη σημαντικότητα της κίνησης σε ευθεία, αριστερότερα από την ευθεία των παρκαρισμένων. Ειδικά όταν το πλάτος του δρόμου είναι αρκετό, είναι πολύ ασφαλέστερο.
  

• Το κράνος δεν το ανέφερα νωρίτερα, γιατί το θεωρώ δεδομένο.
  

Τέλος, το πιο σημαντικό! Μην ξεθαρρεύετε! Η εκπαίδευση (ποδηλατών και οδηγών!) θα πάρει πολύ καιρό και οι κίνδυνοι πάντα θα υπάρχουν.

Τα παιδιά στους δρόμους

Πώς θα μπορούσαμε να αισθανθούμε αρκετά ασφαλείς ώστε να επιτρέψουμε στα παιδιά μας να κυκλοφορήσουν στους δρόμους της πόλης; Αυτό το ερώτημα με ταλανίζει τον τελευταίο καιρό.

Έχοντας μόλις αγοράσει τα καινούρια ποδήλατα στα βλαστάρια μου, ποδήλατα τύπου MTB με τροχούς 24'' και 26'', συνειδητοποιώ ότι κάποια στιγμή (σύντομα ή λίγο αργότερα) θα έρθει η ώρα που τα μικρά θα μεγαλώσουν και θα θελήσουν να κυκλοφορήσουν στους δρόμους της πόλης και όχι μόνο στα πάρκα και τις εξοχές.

Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ακούσει (κάποιοι έχουμε δει και με τα μάτια μας) για πιτσιρίκια των πρώτων τάξεων του Δημοτικού, σε πολλές πόλεις της Ευρώπης, που πηγαίνουν στο σχολείο τους με τα ποδήλατά τους, χωρίς καν συνοδεία (ή με τη συνοδεία ενός ενήλικου ανά ομάδα παιδιών). Φυσικά, χρησιμοποιούν τους ποδηλατοδρόμους, έχουν απόλυτη προτεραιότητα έναντι όλων των οχημάτων, οι οδηγοί των αυτοκινήτων έχουν μάθει να κινούνται λαμβάνοντας υπόψη την ύπαρξή τους και συνυπάρχουν αρμονικά με τους υπόλοιπους χρήστες των δρόμων. Όσο αισιόδοξος κι αν είναι κάποιος, θα πρέπει να είναι αιθεροβάμων για να πιστέψει ότι αυτή η μέρα μπορεί να έρθει σύντομα και στην Αθήνα!

Η συντριπτική πλειοψηφία των οδηγών αυτοκινήτων που κυκλοφορούν στην Αθήνα, εξακολουθεί να πιστεύει ότι ο δρόμος είναι στην πραγματικότητα "ιδιοκτησία" του και οτιδήποτε άλλο κυκλοφορεί σε αυτόν, αποτελεί "εμπόδιο" το οποίο πρέπει να παρακάμψει το συντομότερο δυνατό, συνήθως κορνάροντας επίμονα, ώστε να καταστήσει σαφή τη δυσφορία του! Έγραψα στο προηγούμενο άρθρο ότι πιθανόν κάτι να αλλάζει. Δεν άλλαξα γνώμη. Η σημερινή (μεγάλη) βόλτα δεν έδειξε κάτι διαφορετικό. Όταν δεν επικρατεί ο εκνευρισμός της καθημερινότητας, οι οδηγοί (της Αθήνας) συμπεριφέρονται ... ανθρώπινα! Το θέμα είναι τι γίνεται τις υπόλοιπες μέρες!

Και για να επανέλθουμε στο βασικό θέμα, το πρόβλημα είναι πώς πείθει κανείς τους χρήστες του δρόμου να σέβονται και να προσέχουν, ώστε να είναι "ήσυχος" ότι και ένα παιδί 12 - 14 χρονών που χρησιμοποιεί το ποδήλατό του σε δημόσιο δρόμο, είναι ασφαλές.

Μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν. Τα παρακάτω είναι αυτά που πιστεύω ότι μπορούν να οδηγήσουν (αργά, αλλά σταθερά) σε ασφαλέστερους δρόμους για όλους μας.

• Όσο πιο πολλά ποδήλατα κυκλοφορούν στους δρόμους, τόσο περισσότερο εξοικειώνονται οι οδηγοί αυτοκινήτων με την παρουσία τους και αρχίζουν να θεωρούν συνηθισμένη την ύπαρξή τους.
  
• Με τη συμπεριφορά μας, οι ποδηλάτες, "διδάσκουμε" σωστή οδική παιδεία.
  
• Η εκπαίδευση των παιδιών στους κανόνες οδικής συμπεριφοράς, γίνεται κατ' αρχήν, όταν τα παιδιά μετακινούνται με αυτοκίνητο. Τα παιδιά αντιγράφουν συμπεριφορές και επομένως η συμπεριφορά του μπαμπά στο τιμόνι είναι ζωτικής σημασίας.
  
• Λεκτική περιγραφή του τι συμβαίνει στο δρόμο και γιατί κάνουμε ό,τι κάνουμε, όταν οδηγούμε, είναι ένας πολύ καλός τρόπος να αυξηθεί η κατανόηση των παιδιών για το πώς πρέπει να συμπεριφέρονται στο δρόμο.
• Όταν η ωριμότητα σκέψης του παιδιού είναι σε ικανοποιητικό επίπεδο, μικρές διαδρομές σε δρόμους ήπιας κυκλοφορίας, με τη συνοδεία ενήλκα ποδηλάτη που καθοδηγεί συνεχώς, είναι το επόμενο βήμα.

Φυσικά, θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να αισθανθούμε ότι μπορεί το παιδί να κυκλοφορήσει μόνο του σε δημόσιους δρόμους! Προσωπικά, είμαι στη διαδικασία "λεκτικής" εκπαίδευσης κατά τη διάρκεια της μετακίνησης με αυτοκίνητο. Θα κρατήσω το blog ενήμερο για την πρόοδο!

Κάτι αλλάζει (;)

Με αφορμή μια μεγαλούτσικη βόλτα που έκανα σήμερα μέσα στην πόλη (περίπου 30 χλμ. σε κεντρικούς δρόμους της Αθήνας) καταγράφω κάποιες εντυπώσεις οι οποίες οδηγούν σε ελπιδοφόρα συμπεράσματα. Με την ελπίδα να μην είναι τυχαία γεγονότα αλλά κάποιες πρώτες ενδείξεις ότι κάτι αλλάζει.

Βέβαια, θα πρέπει κανείς να λάβει υπόψη ότι σήμερα (Κυριακή), η κίνηση στους δρόμους ήταν μειωμένη. Αυτό σημαίνει:

• Μειωμένο εκνευρισμό (κατά τεκμήριο) από τους οδηγούς των οχημάτων (ΙΧ, λεωφορείων, κλπ.)
• Μεγαλύτερη άνεση να αλλάξει ένα όχημα λωρίδα (και επομένως να παρακάμψει έναν αργά κινούμενο ποδηλάτη)
• Μειωμένη κίνηση στις λεωφορειο-λωρίδες, τις οποίες χρησιμοποίησα και θα αναφερθώ σχετικά , εκτενέστερα στη συνέχεια.

Ταυτόχρονα όμως σημαίνει:

• Μεγαλύτερες ταχύτητες κίνησης των αυτοκινήτων (και ξέρουμε όλοι πόσο "στερημένοι" είναι οι Αθηναίοι οδηγοί από μετακίνηση με υψηλές ταχύτητες μέσα στην πόλη και πώς "σεληνιάζονται" όταν βρουν άδειο δρόμο μπροστά τους!)
• Περισσότεροι "οδηγοί του Σαββατοκύριακου" στους δρόμους (ξέρετε, από αυτούς που "γαντζώνονται" πάνω στο τιμόνι, κοιτούν μόνο μπροστά και καταλαμβάνουν πεισματικά τη μεσαία λωρίδα).
  

Όπως και να 'χει, διαπίστωσα τα ακόλουθα:

1. Όλα τα λεωφορεία που με προσπέρασαν, το έκαναν αφήνοντας ικανοποιητική απόσταση και όχι "σύριζα". Λέτε να δόθηκε καμιά οδηγία στους οδηγούς;
2. Στις περιπτώσεις που βρέθηκε πίσω μου κάποιο λεωφορείο κοντά σε στάση, επιβράδυνε, έμεινε υπομονετικά πίσω μου και περίμενε να φτάσει στη στάση, πίσω μου, χωρίς να κορνάρει ή να με "τρομάξει". Εννοείται ότι στις περιπτώσεις αυτές επιτάχυνα όσο μπορούσα για να διευκολύνω την κατάσταση!
3. Πολλά ΙΧ με προσπέρασαν αφήνοντας ικανοποιητική απόσταση, σε κάποιες περιπτώσεις αλλάζοντας εντελώς λωρίδα. Δεν κόρναραν και δεν με έκλειναν απότομα μόλις με πέρναγαν.
   
4. Τα "προειδοποιητικά" κορναρίσματα ("ποδηλάτης είναι, κάτσε να του κορνάρω να με ... προσέξει"!) ήταν σαφώς μειωμένα. (Φωτεινή εξαίρεση ο κάγκουρας με το Getz που τα έκανε όλα μαζί: κόρναρε ακριβώς 1 μέτρο πίσω μου, πέρασε στους 10 πόντους και μπήκε μπροστά μου. Τα "άκουσε" κανονικά στο φανάρι που τον πρόλαβα - συγγνώμη αλλά δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ!)

Τώρα που το σκέφτομαι, είμαι σίγουρος ότι δεν έγιναν ξαφνικά όλοι οι οδηγοί υπομονετικοί, ούτε κατάλαβαν όλοι ότι δεν έχουν αποκλειστικά δικαιώματα στη χρήση του δρόμου. Η μειωμένη κίνηση του Κυριακάτικού πρωινού, έπαιξε σημαντικό ρόλο.

Νομίζω όμως ότι η αύξηση της πυκνότητας των ποδηλατών στους δρόμους, έχει αρχίσει (σιγά-σιγά) να επηρεάζει τη συμπεριφορά των οδηγών αυτοκινήτων. Ο δρόμος βέβαια είναι μακρύς.

Πρέπει με τη συμπεριφορά μας (αλλά και με οδηγίες / εξηγήσεις) σε γνωστούς και αγνώστους, να διαδώσουμε τη σωστή συμπεριφορά, να εξηγήσουμε, να καθοδηγήσουμε. Θυμηθείτε, οι οδηγοί ΙΧ δεν είναι εκ προοιμίου κακοί, εριστικοί και άσχετοι! Πολλές φορές, αισθάνονται ότι θα ήθελαν να ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, αλλά ... δεν! Δεν έχουν εκπαιδευτεί, δεν έχουν κανένα να ρωτήσουν.

Ας αρχίσουμε λοιπόν από αυτούς και ας αφήσουμε τους "κάγκουρες" για το τέλος!

Δεν είναι επικίνδυνο να κυκλοφορείς με το ποδήλατο στους δρόμους;

Αυτό είναι το πιο συνηθισμένο ερώτημα που μου απευθύνουν γνωστοί και φίλοι, μόλις τους πω ότι χρησιμοποιώ το ποδήλατό μου, όχι μόνο σε πάρκα και εξοχές, αλλά και στους δρόμους της Αθήνας.

Η απάντηση δεν είναι (δυστυχώς ή ευτυχώς) μονολεκτική. Πόσο επικίνδυνο είναι να κυκλοφορείς με μηχανή; Περισσότερο απ' ότι με το ποδήλατο (τουλάχιστον κατά την προσωπική μου, ταπεινή γνώμη). Πόσο επικίνδυνο είναι να κυκλοφορείς με αυτοκίνητο; Σίγουρα λιγότερο, αλλά πάντως όχι εντελώς ακίνδυνο όπως θέλουν να πιστεύουν κάποιοι. Τέλος, πόσο επικίνδυνο είναι να κυκλοφορείς με τα πόδια; Λίγο λιγότερο απ' όσο με το ποδήλατο κατά τη γνώμη μου!

Και εξηγώ την άποψή μου! Ακολουθώντας τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας, ο ποδηλάτης ενσωματώνεται στην κυκλοφορία των τροχοφόρων της πόλης. Έχει επομένως ένα πλαίσιο κανόνων που (θεωρητικά) του παρέχει ένα σχετικά προβλέψιμο και καθορισμένο περιβάλλον. Επιπλέον, ο μυαλωμένος ποδηλάτης έχει ένα ισχυρό όπλο που δεν διαθέτουν οι οδηγοί ΙΧ και μηχανών: την παντελή έλλειψη "τσαμπουκά" στη διεκδίκηση της προτεραιότητάς του και την εκ προοιμίου υπόθεση ότι "δεν τον έχουν δει".

Ειδικά το τελευταίο είναι νομίζω το ισχυρότερο όπλο για κάθε ποδηλάτη και η βασική συμβουλή που δίνω σε όποιον ξεκινά να κυκλοφορεί με το ποδήλατο στο δρόμο.

Θεωρείστε δεδομένο ότι ο οδηγός του αυτοκινήτου που βλέπετε να πλησιάζει στη διασταύρωση που βρίσκεστε, δεν σας έχει δει. Θεωρείστε ότι είστε αόρατοι! Μόνο όταν τον κοιτάξετε και σας κοιτάξει στα μάτια μπορείτε να είστε κάπως πιο σίγουροι για τις προθέσεις του! Επιπλέον, όπως έχουμε αναφέρει και σε προηγούμενο άρθρο, το ότι είχατε προτεραιότητα, πολύ μικρή παρηγοριά θα είναι όταν θα είστε στο κρεβάτι του πόνου, οπότε μην ποντάρετε σ' αυτό.

Το ζήτημα είναι να μετακινούμαστε ως ποδηλάτες, απολαμβάνοντας τα οφέλη (θα μιλήσουμε κάποια στιγμή αναλυτικά για αυτά) και να φτάνουμε πάντα υγιείς και ευδιάθετοι στον προορισμό μας.

Τα παραπάνω όπλα, συνήθως δεν χρησιμοποιούνται από τους αναβάτες μηχανών (αν και θα έπρεπε). Οι μεγαλύτερες ταχύτητες κίνησης, η πλήρης ενσωμάτωση με τη ροή της κυκλοφορίας και ο μεγαλύτερος όγκος τους επιτρέπουν μια πιο "χαλαρή" αντιμετώπιση του θέματος. Δυστυχώς όμως, η πηγή του προβλήματος είναι η ίδια: είναι η παντελής έλλειψη οδηγικής παιδείας από τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων οδηγών. Η εκπαίδευση του οδηγού συνεχίζει (παρά κάποιες προσπάθειες - υποσχέσεις) να περιορίζεται στο παρκάρισμα και την οπισθογωνία! Χαρακτηριστικό δείγμα της μαγκιάς και της έλλειψης παιδείας είναι η συμπεριφορά στους δρόμους της Αθήνας τον Αύγουστο! Έχετε προσέξει τις ταχύτητες που αναπτύσσονται; Τους βλέπω να πηγαίνουν με 120 km/h στην Κατεχάκη! Λες και θα βγάλουν το άχτι τους για όλο το "πήξιμο" του χειμώνα! Κανένας σεβασμός σε νόμους και κοινωνικό σύνολο!

Επανερχόμενος στο ερώτημα του τίτλου, πιστεύω ότι η μετακίνηση με ποδήλατο στην Αθήνα, είναι λιγότερο επικίνδυνη από πολλά άλλα πράγματα που οι περισσότεροι από εμάς κάνουν στην καθημερινή τους ζωή, αρκεί να εφαρμόζονται τα ακόλουθα:

• Καλή γνώση του χειρισμού του ποδηλάτου (πορεία σε ευθεία, ομαλή αλλαγή πορείας, φρενάρισμα και ξεκίνημα χωρίς ελιγμούς, κλπ.)
• Γνώση του ΚΟΚ, των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών μας ως ποδηλάτες.
• Χρήση της θεωρίας του "αόρατου" ποδηλάτη.
• Αποφυγή της επιθετικής λογικής που πολλές φορές υιοθετούμε ως οδηγοί αυτοκινήτων.

Φυσικά, όλα τα παραπάνω χάνουν τη σημασία τους σε μια πόλη με ποδηλατόδρομους και σε μια χώρα όπου ο ΚΟΚ δίνει προτεραιότητα σε πεζούς και ποδηλάτες (και οι οδηγοί των ΙΧ σέβονται τον ΚΟΚ!). Μέχρι όμως να γίνουμε Βερολίνο ή Άμστερνταμ, ας συνεχίσουμε να ποδηλατούμε, έχοντας στο μυαλό μας τα παραπάνω!

Δεξιά στο δρόμο (αλλά όχι εντελώς!)

Είπαμε στο προηγούμενο post πως πρέπει να κινούμαστε στη δεξιά πλευρά του δρόμου. Θα προσπαθήσουμε τώρα να γίνουμε λίγο πιο συγκεκριμένοι! Πριν προχωρήσουμε όμως, θα πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι όσα αναφέρονται στη συνέχεια αποτελούν ένα μίγμα από:

• Προσωπικές εμπειρίες και απόψεις
  
• Αναζήτηση σχετικών απόψεων / ιδεών στο Internet
• Κάποιες πολύ καλές και χρήσιμες ιδέες από τον John S. Allen, τις οποίες βρήκα στο Bicycling Street Smarts

Η παραπάνω αναφορά στο συγκεκριμένο site γίνεται γιατί πολλά από όσα θα αναφέρω σε αυτό και σε επόμενα posts, προέρχονται από προσαρμογή των προτάσεων / ιδεών του John S. Allen στην πραγματικότητα των ελληνικών δρόμων.

Πόσο δεξιά λοιπόν;

Σε δρόμο που δεν έχει παρακαρισμένα αυτοκίνητα, ΔΕΝ κινούμαστε στα 10 εκ. από το πεζοδρόμιο. Είναι επικίνδυνο! Οι δρόμοι στις άκρες τους έχουν μεγαλύτερες φθορές, χώματα και πέτρες, φρεάτια που έχουν "καθήσει" και άλλα "όμορφα". Όταν οδηγούμε αυτοκίνητο, αποφεύγουμε οι δεξιοί τροχοί μας να πατούν σε αυτό το κομμάτι του δρόμου και το θεωρούμε σχεδόν αυτονόητο! Γιατί θα πρέπει λοιπόν με το ποδήλατο να κινηθούμε σε αυτό το κομμάτι του δρόμου; Είναι σαν να επιδιώκουμε την πτώση!

Λίγο πιο αριστερά, εκεί που ο δρόμος είναι καθαρός και πιο ομαλός, είναι πολύ πιο ασφαλές.

Σε δρόμο με παρκαρισμένα αυτοκίνητα ΔΕΝ κινούμαστε σύριζα σε αυτά. Αφήνουμε ικανοποιητική απόσταση ώστε σε περίπτωση που κάποια πόρτα ανοίξει ξαφνικά μπροστά μας (καθόλου σπάνιο!) να μην διακόψει την πορεία μας. Με σχεδόν οποιαδήποτε ταχύτητα (εκτός ίσως από ΠΟΛΥ αργά!) δεν θα προλάβουμε να φρενάρουμε πριν χτυπήσουμε πάνω σε μια ανοιχτή πόρτα αυτοκινήτου. Αφήνουμε περίπου ένα μέτρο από τα παρκαρισμένα και είμαστε πολύ πιο ασφαλείς!

Με τον τρόπο αυτό, κερδίζουμε και κάτι ακόμα: είμαστε πολύ περισσότερο ορατοί από άλλα αυτοκίνητα (π.χ. από κάποιο αυτοκίνητο που πλησιάζει σε διασταύρωση κάθετη στην πορεία μας).

Σε περίπτωση που υπάρχουν μεγάλα κενά ανάμεσα σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ΔΕΝ είναι καλό να κάνουμε "κυματιστή" πορεία μπαίνοντας και βγαίνοντας από τα κενά που δημιουργούνται. Αν κάνουμε κάτι τέτοιο μειώνουμε την πιθανότητα να μας αντιληφθεί νωρίς κάποιος οδηγός που έρχεται πίσω μας και αυξάνουμε τη δυσκολία της δικής μας μετακίνησης, καθώς προσπαθούμε να "ξαναμπούμε" στο ρεύμα της κυκλοφορίας. Είναι πολύ καλύτερο να διατηρούμε την πορεία μας σε ευθεία γραμμή.

Οι λωρίδες κυκλοφορίας στους ελληνικούς δρόμους είναι συνήθως στενές. Αυτό σημαίνει ότι για να μας προσπεράσει ένα αυτοκίνητο (σε δρόμο με πολλές λωρίδες) είναι αναγκασμένο να μπει στη διπλανή λωρίδα. Αυτό δεν είναι κακό. Είναι πολύ καλύτερο από το να πιστέψει ο οδηγός του αυτοκινήτου ότι μπορεί να μας προσπεράσει χωρίς να αλλάξει λωρίδα και να καταλήξουμε στριμωγμένοι και τελικά να μας "σπρώξει" εκτός δρόμου και εκτός ισορροπίας!

Όταν υπάρχουν περισσότερες από μία λωρίδες κυκλοφορίας στην ίδια κατεύθυνση, σε αστικό δρόμο, είναι καλύτερο να κινούμαστε στη μέση της δεξιάς λωρίδας. Αυτό "στέλνει" ένα σήμα στους οδηγούς που έρχονται από πίσω μας: "Μπορείτε να με προσπεράσετε χρησιμοποιώντας την επόμενη (αριστερά) λωρίδα!"

Μπορεί να μας φαίνεται επικίνδυνο να αναγκάσουμε ένα αυτοκίνητο να επιβραδύνει και να μείνει πίσω μας, αλλά δεν είναι! Πρέπει να καταλάβουμε ότι έχουμε κάθε δικαίωμα να χρησιμοποιήσουμε το δρόμο (εφόσον ακολουθούμε τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας). Ένας από τους πιο συνηθισμένους λόγους που οι ποδηλάτες αισθάνονται ανασφαλείς στους δρόμους είναι ότι δεν μπορούν να ελέγξουν την κατάσταση. Αν δείξουμε ξεκάθαρα ότι στο συγκεκριμένο σημείο του δρόμου δεν υπάρχει χώρος να μας προσπεράσουν, τότε κανείς δε θα προσπαθήσει να μας προσπεράσει και κανείς δε θα περάσει από πάνω μας!

Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το αριστερό χέρι (σε ημιέκταση και κουνόντας το αργά πάνω κάτω) για να δείξουμε ότι:

• γνωρίζουμε ότι επιβραδύνουμε την κυκλοφορία,
  
• κρίνουμε ότι δεν είναι ασφαλές να μας προσπεράσουν στο συγκεκριμένο σημείο και (φυσικά)
  
• θα αφήσουμε χώρο να μας προσπεράσουν μόλις κρίνουμε ότι οι συνθήκες το επιτρέπουν!

Σημαντικό: Δείχνουμε κυκλοφοριακή παιδεία, ευγένεια και σεβασμό στους άλλους. Όταν το προσπέρασμα είναι και πάλι εφικτό, κάνουμε ανάλογο σινιάλο με το αριστερό χέρι.

Επίσης θα πρέπει να θυμόμαστε ότι αν οι συνθήκες είναι τέτοιες που μας αναγκάζουν να επιβραδύνουμε την κίνηση πίσω μας για πολύ ώρα, τότε η ευγένεια απαιτεί (και οι κανόνες οδικής κυκλοφορίας επιβάλλουν) να κάνουμε δεξιά (όταν αυτό είναι ασφαλές), να σταματήσουμε, να αφήσουμε την κυκλοφορία να ξαναπάρει την κανονική ροή της και μετά να συνεχίσουμε.

Θυμηθείτε: Ο τρόπος που κινείστε και η θέση σας στο δρόμο, μεταδίδουν μηνύματα στους οδηγούς αυτοκινήτων που σας ακολουθούν. Με μερικές βασικές κινήσεις θα κερδίσετε την προσοχή τους και το σεβασμό τους.

Μερικά βασικά...

Ας προσπαθήσουμε να πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή (ή σχεδόν!). Αν θέλουμε να μας σέβονται στο δρόμο πρέπει να σεβόμαστε κι εμείς τους άλλους! Σιγά τη δήλωση θα μου πείτε! Ισχύει σε κάθε περίπτωση, όπως για παράδειγμα για το σεβασμό ανάμεσα στους οδηγούς οχημάτων (ΙΧ, λεωφορεία κλπ.).

Στην προκειμένη περίπτωση όμως, αναφέρομαι σε κάτι λίγο διαφορετικό. Ως ποδηλάτες, αν αγνοούμε τα κόκκινα φανάρια, κινούμαστε ανάποδα σε μονόδρομους, κινούμαστε πάνω σε πεζοδρόμια κλπ. το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να προκαλέσουμε έχθρα και έλλειψη αξιοπιστίας και σεβασμού.

Στην πραγματικότητα (και με ελάχιστες εξαιρέσεις) είμαστε περισσότερο ασφαλείς αν ακολουθούμε τον ΚΟΚ, ενσωματωνόμαστε με την υπόλοιπη κυκλοφορία οχημάτων και φροντίζουμε να μην "ξαφνιάζουμε" τους υπόλοιπους χρήστες του δρόμου με ελιγμούς, απρόβλεπτες κινήσεις και ξαφνικές, απροειδοποίητες αλλαγές πορείας. Ας μην ξεχνάμε ότι οι κανόνες οδικής κυκλοφορίας προβλέπουν κάθε περίπτωση, καθορίζουν τις προτεραιότητες και δημιουργούν ένα κατά το δυνατόν προβλέψιμο περιβάλλον. Αν ακολουθούμε τους κανόνες τότε έχουμε και την προστασία που αυτοί μας παρέχουν. Αποκτάμε τα ίδια δικαιώματα με τους οδηγούς των υπολοίπων οχημάτων.

Πρέπει βέβαια να γίνει κατανοητό από όλους μας ότι αυτή η "προστασία" δεν είναι ασπίδα κατά των τραυματισμών που θα προκύψουν αν συμβεί το κακό. Αλλά το ίδιο συμβαίνει και με το αυτοκίνητο! Το ότι έχεις προτεραιότητα δε σημαίνει ότι δε θα τρακάρεις (αν ο άλλος την παραβιάσει). Και στην περίπτωση πρόσκρουσής μας (ως ποδηλάτες) με αυτοκίνητο, θα πονέσει το ίδιο είτε είχαμε προτεραιότητα είτε όχι! Επομένως οι κανόνες μειώνουν τους κινδύνους και αυξάνουν την ασφάλεια αλλά η πρόληψη είναι πάντα πιο αποτελεσματική.

Εννοείται ότι κινούμαστε κατά κανόνα στη δεξιά πλευρά του δρόμου. Πόσο δεξιά; Θα το συζητήσουμε αναλυτικά σε επόμενο post. Εξαιρέσεις; Όταν πρόκειται να στρίψουμε αριστερά (το δείχνουμε με έκταση του αριστερού πήχη). Στους δρόμους ταχείας κυκλοφορίας, το τελευταίο είναι λίγο πιο δύσκολο. Χρησιμοποιώ δύο εναλλακτικές λύσεις:

• Περιμένω να διακοπεί η κυκλοφορία πίσω μου (π.χ. κόκκινο φανάρι) και αλλάζω θέση στο δρόμο (από τέρμα δεξιά σε τέρμα αριστερά), πάντα δείχνοντας με το αριστερό χέρι, περίπου 200 - 300 μέτρα πριν την αριστερή στροφή.
• Αν δεν μπορέσω να φτάσω με ασφάλεια στην αριστερή πλευρά μέχρι το σημείο που θέλω να στρίψω, τότε σταματώ τέρμα δεξιά, κατεβαίνω από το ποδήλατο, ανεβαίνω στο πεζοδρόμιο και περιμένω να διασχίσω κάθετα το δρόμο, σαν πεζός (από το φανάρι των πεζών εννοείται!

Αυτά, ως πολύ βασικά!

Η αρχή

Η ιδέα για τη δημιουργία ενός blog με σκοπό τη διάδοση της σωστής κουλτούρας / παιδείας, σε σχέση με την αστική μετακίνηση με ποδήλατο, μου ήρθε μόλις σήμερα αμέσως μετά τη συμμετοχή μου στον 1ο Ποδηλατικό Γύρο Ηλιούπολης.

Συνειδητοποίησα ότι υπάρχει μια θετική τάση στην υιοθέτηση του ποδηλάτου ως μέσου μετακίνησης, αλλά παντελής άγνοια του πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε στο δρόμο, είτε ως ποδηλάτες είτε ως οδηγοί αυτοκινήτων.

Τώρα βέβαια θα μου πείτε, περίμενες να βγουν τα ποδήλατα στους δρόμους για να καταλάβεις τι συμβαίνει στους δρόμους της πόλης; Όχι βέβαια. Είκοσι χρόνια οδηγός αυτοκινήτου, ξέρω καλά ότι η οδηγική παιδεία είναι σε ανεπάρκεια έτσι κι αλλιώς. Όμως το θέμα μας εδώ είναι πιο συγκεκριμένο, πιο ειδικό: Ποδηλάτες κάθε ηλικίας θέλουμε να μοιραζόμαστε το δρόμο με τα υπόλοιπα μέσα μεταφοράς, διεκδικούμε το δικαίωμα στη μετακίνηση με έναν εναλλακτικό, πλήρως φιλικό προς το περιβάλλον και συνολικά οφέλιμο τρόπο. Πώς θα το πετύχουμε χωρίς να έρθουμε σε αντιπαράθεση με τους υπόλοιπους χρήστες του δρόμου; Πώς θα μετακινούμαστε με ασφάλεια και με καλή διάθεση;

Θέματα σχετικά με τα παραπάνω και άλλα σχετικά θα προσπαθήσουμε να καλύψουμε με το blog αυτό. Με την ελπίδα να αποτελέσουμε ένα μικρό πυρήνα κουλτούρας, παιδείας και πολιτισμένης συμπεριφοράς.