Σάββατο 30 Αυγούστου 2008

Δεν είναι επικίνδυνο να κυκλοφορείς με το ποδήλατο στους δρόμους;

Αυτό είναι το πιο συνηθισμένο ερώτημα που μου απευθύνουν γνωστοί και φίλοι, μόλις τους πω ότι χρησιμοποιώ το ποδήλατό μου, όχι μόνο σε πάρκα και εξοχές, αλλά και στους δρόμους της Αθήνας.

Η απάντηση δεν είναι (δυστυχώς ή ευτυχώς) μονολεκτική. Πόσο επικίνδυνο είναι να κυκλοφορείς με μηχανή; Περισσότερο απ' ότι με το ποδήλατο (τουλάχιστον κατά την προσωπική μου, ταπεινή γνώμη). Πόσο επικίνδυνο είναι να κυκλοφορείς με αυτοκίνητο; Σίγουρα λιγότερο, αλλά πάντως όχι εντελώς ακίνδυνο όπως θέλουν να πιστεύουν κάποιοι. Τέλος, πόσο επικίνδυνο είναι να κυκλοφορείς με τα πόδια; Λίγο λιγότερο απ' όσο με το ποδήλατο κατά τη γνώμη μου!

Και εξηγώ την άποψή μου! Ακολουθώντας τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας, ο ποδηλάτης ενσωματώνεται στην κυκλοφορία των τροχοφόρων της πόλης. Έχει επομένως ένα πλαίσιο κανόνων που (θεωρητικά) του παρέχει ένα σχετικά προβλέψιμο και καθορισμένο περιβάλλον. Επιπλέον, ο μυαλωμένος ποδηλάτης έχει ένα ισχυρό όπλο που δεν διαθέτουν οι οδηγοί ΙΧ και μηχανών: την παντελή έλλειψη "τσαμπουκά" στη διεκδίκηση της προτεραιότητάς του και την εκ προοιμίου υπόθεση ότι "δεν τον έχουν δει".

Ειδικά το τελευταίο είναι νομίζω το ισχυρότερο όπλο για κάθε ποδηλάτη και η βασική συμβουλή που δίνω σε όποιον ξεκινά να κυκλοφορεί με το ποδήλατο στο δρόμο.

Θεωρείστε δεδομένο ότι ο οδηγός του αυτοκινήτου που βλέπετε να πλησιάζει στη διασταύρωση που βρίσκεστε, δεν σας έχει δει. Θεωρείστε ότι είστε αόρατοι! Μόνο όταν τον κοιτάξετε και σας κοιτάξει στα μάτια μπορείτε να είστε κάπως πιο σίγουροι για τις προθέσεις του! Επιπλέον, όπως έχουμε αναφέρει και σε προηγούμενο άρθρο, το ότι είχατε προτεραιότητα, πολύ μικρή παρηγοριά θα είναι όταν θα είστε στο κρεβάτι του πόνου, οπότε μην ποντάρετε σ' αυτό.

Το ζήτημα είναι να μετακινούμαστε ως ποδηλάτες, απολαμβάνοντας τα οφέλη (θα μιλήσουμε κάποια στιγμή αναλυτικά για αυτά) και να φτάνουμε πάντα υγιείς και ευδιάθετοι στον προορισμό μας.

Τα παραπάνω όπλα, συνήθως δεν χρησιμοποιούνται από τους αναβάτες μηχανών (αν και θα έπρεπε). Οι μεγαλύτερες ταχύτητες κίνησης, η πλήρης ενσωμάτωση με τη ροή της κυκλοφορίας και ο μεγαλύτερος όγκος τους επιτρέπουν μια πιο "χαλαρή" αντιμετώπιση του θέματος. Δυστυχώς όμως, η πηγή του προβλήματος είναι η ίδια: είναι η παντελής έλλειψη οδηγικής παιδείας από τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων οδηγών. Η εκπαίδευση του οδηγού συνεχίζει (παρά κάποιες προσπάθειες - υποσχέσεις) να περιορίζεται στο παρκάρισμα και την οπισθογωνία! Χαρακτηριστικό δείγμα της μαγκιάς και της έλλειψης παιδείας είναι η συμπεριφορά στους δρόμους της Αθήνας τον Αύγουστο! Έχετε προσέξει τις ταχύτητες που αναπτύσσονται; Τους βλέπω να πηγαίνουν με 120 km/h στην Κατεχάκη! Λες και θα βγάλουν το άχτι τους για όλο το "πήξιμο" του χειμώνα! Κανένας σεβασμός σε νόμους και κοινωνικό σύνολο!

Επανερχόμενος στο ερώτημα του τίτλου, πιστεύω ότι η μετακίνηση με ποδήλατο στην Αθήνα, είναι λιγότερο επικίνδυνη από πολλά άλλα πράγματα που οι περισσότεροι από εμάς κάνουν στην καθημερινή τους ζωή, αρκεί να εφαρμόζονται τα ακόλουθα:
  • Καλή γνώση του χειρισμού του ποδηλάτου (πορεία σε ευθεία, ομαλή αλλαγή πορείας, φρενάρισμα και ξεκίνημα χωρίς ελιγμούς, κλπ.)
  • Γνώση του ΚΟΚ, των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών μας ως ποδηλάτες.
  • Χρήση της θεωρίας του "αόρατου" ποδηλάτη.
  • Αποφυγή της επιθετικής λογικής που πολλές φορές υιοθετούμε ως οδηγοί αυτοκινήτων.
Φυσικά, όλα τα παραπάνω χάνουν τη σημασία τους σε μια πόλη με ποδηλατόδρομους και σε μια χώρα όπου ο ΚΟΚ δίνει προτεραιότητα σε πεζούς και ποδηλάτες (και οι οδηγοί των ΙΧ σέβονται τον ΚΟΚ!). Μέχρι όμως να γίνουμε Βερολίνο ή Άμστερνταμ, ας συνεχίσουμε να ποδηλατούμε, έχοντας στο μυαλό μας τα παραπάνω!